Istnieją dwie główne techniki malarstwa olejnego. Pierwszą z nich jest technika klasyczna, zwana warstwową i laserunkową. Technika ta jest rozwijana od XV/XVI naturalnie zastępując technikę tempery. Polega ona na nakładaniu bezpośrednio na podkład lub grunt cienkiej, monochromatycznej podmalówki olejami lub temperami, następnie barwnego werniksu i na koniec kładąc olejne lub olejno-żywiczne warstwy półkryjące bądź przezroczyste. Technika klasyczna powoduje, że kolorystyka obrazów jest wyrafinowana i zawiera niezwykłą głębię koloru. Obecnie ze względu na pracochłonność i koszty ta technika jest używana zwykle przy kopiowaniu dawnego malarstwa lub stosowana przez artystów chcących powrócić do dawnych technik. Drugą techniką malarstwa olejnego jest alla prima – „za pierwszym razem”. Technika ta ma początki w XVIII wieku i polega na kładzeniu nieraz bardzo grubej, konkretnym ruchem pędzla lub szpachli warstwy kryjących farb olejnych, niekiedy mieszanych nawet bezpośrednio na płótnie.
Od XIX w. przez ogrom powstających stylów, malarstwo olejne zaczęło być rozwijane poprzez różnorakie eksperymenty, np.poprzez nakładanie farb rowerem przez Jackson’a Pollock’a czy za pomocą różnych innych niezwyczajnych materiałów.

Strony powiązane tematycznie z artykułem:
Obrazy olejne – portrety