Garncarstwo jest rzemiosłem znanym już od czasów neolitu. Jest to ręczny wyrób naczyń ceramicznych codziennego użytku. Osoby zajmujące się garncarstwem nazywamy garncarz lub garncarka. Pierwsze gliniane naczynia na ziemiach polskich pojawiły się ponad 5000 lat p.n.e. za sprawą ludów rolniczych, które wówczas tutaj przybyły. Wytwarzali oni zdobione naczynia o cienkich ściankach oraz bardziej trwalsze, grubościenne, służące do gotowania pożywienia. Do gliny często dodawano piasek i tłuczeń, które wzmacniały naczynie. Po wysuszeniu naczynia wypalano je w ognisku. Koło garncarskie pojawiło się około 300 lat p.n.e. kiedy przybyła na ziemie polskie ludność celtycka. Osady celtyckie wraz z naczyniami wytwarzanymi na kole i wypalanymi w specjalnych piecach garncarskich znaleziono w okolicach Nowej Huty. Po ludach celtyckich zapomniano o kole garncarskim i wytwarzano naczynia ręcznie aż do końca II wieku n.e. Ceramika z tamtego okresu charakteryzuje się ciemną oraz błyszczącą powierzchnią. W dawnej wsi Pleszów znajdowały się osady wyspecjalizowane w garncarstwie. Stosowano tam dwukomorowe piece zakopane częściowo w ziemi. Plemiona słowiańskie zaczęły używać koła garncarskiego w VII wieku n.e. Jednak używali je jedynie do obtaczania ręcznie zrobionych naczyń.